Ο δρόμος για την εξωσωματική δεν είναι τροχοπέδη, είναι ένας δρόμος γεμάτος εμπειρίες.

Μέσα σε δυόμισι χρόνια , έκανα δύο σπερματεγχύσεις ,τρεις εξωσωματικές και μία αποβολή σε τρεις-τέσσερις διαφορετικούς γιατρούς ,με δύο διαφορετικές απόψεις για τις αιτίες της αποτυχίας σύλληψης. Και σαν να μην έφτανε αυτό είχα πολλά σχόλια καλοθελητών που σχολίαζαν ότι έφταιγε το άγχος μου και ότι δεν θα κατάφερνα ποτέ τίποτα αν συνέχιζα να αγχώνομαι. Και δεν έφτανε αυτό ,παρά είχα κρίσεις του τύπου «τι κάνετε; ακόμα να κάνετε παιδί; άντε !μην κάθεστε» ή «άντε καλέ, κάντε και εσείς κάνα παιδάκι!» (με ύφος λύπης και συμπόνιας για το δράμα μας!!!). Όλα αυτά ήταν, θεωρώ, υπεραρκετά για να βουλιάξω στο λάκκο της απελπισίας, της απόγνωσης και της κατάθλιψης. Παίρνοντας αγχολυτικά , έχοντας χάσει κάθε ελπίδα και κάθε διάθεση να ξαναασχοληθώ με το θέμα, και έχοντας απομονωθεί από τον κοινωνικό μου περίγυρο ,αποφάσισα να τηλεφωνήσω στο ΚΥΒΕΛΗ σαν μια απεγνωσμένη προσπάθεια να κρατηθώ από κάπου και να μην χαθώ. Πράγματι  έτσι έγινε. Τα μέλη με καλοδέχτηκαν και σιγά-σιγά άρχισα να συνέρχομαι. Ζούσα για τις συνεδρίες που τόσο με βοηθούσαν να επανακάμψω!

Έχοντας πολύ καλύτερη ψυχολογία , άρχισα και πάλι να ελπίζω και να προσεύχομαι ξανά (γιατί καιαυτό το είχα ξεχάσει-τα είχα βάλει και με το Θεό ) και με την βοήθεια του Θεού και του προστάτη μου του Αγίου Ταξιάρχη Μανταμάδου , ανακαλύπτω και το δικό μου πρόβλημα υπογονιμότητας ενώ  ταυτόχρονα παρακολουθούσα ανελλιπώς τις συνεδρίες.

Η ανταλλαγή  απόψεων και εμπειριών , είναι ό,τι καλύτερο για έναν άνθρωπο που πονάει , γιατί έτσι καταλαβαίνει ότι δεν είναι μόνος σε αυτό τον δύσκολο δρόμο για την απόκτηση ενός παιδιού. Και έτσι παίρνει θάρρος. Νιώθει ότι δεν είναι ο μοναδικός που υποφέρει σε αυτόν τον κόσμο ,και ότι έχει καισυμπαραστάτες και συνοδοιπόρους για να προσπεράσει μαζί τους τα εμπόδια της υπογονιμότητας. Εγώ τουλάχιστον έτσι ένιωσα και πιστεύω ότι έτσι νιώθουν και άλλοι.

Το ΚΥΒΕΛΗ , πέρα από τις δραστηριότητες που έχει , προσφέρει στα ζευγάρια μια διέξοδο, μια παρηγοριά και μια αίσθηση βεβαιότητας ότι πάντα αυτό που θέλουμε θα γίνει, άσχετα εάν εμείς δεν το πιστεύουμε, όπως άλλωστε δεν το πίστευα και εγώ. Τώρα όμως, έχοντας το γιό μου στην αγκαλιά μου, δεν ξεχνώ την κουβέντα της Θεοδοσίας (να’ναι καλά που τόσο μας βοηθάει), όταν παραπονιόμουν για την δυστυχία μας: «Γιατί όχι και σε εμένα;» μια κουβέντα που δεν θα την ξεχάσω όσο ζω!

Τέλος, επειδή δεν θέλω να κουράσω τον αναγνώστη αυτής της επιστολής, θέλω να πω σε όλους όσους διαβάζουν αυτή την επιστολή και περνούν τα ίδια με όλους εμάς ,ότι δεν πρέπει να χάνουμε ποτέ το κουράγιο μας και την πίστη μας, και ότι πρέπει πάντα να χαμογελάμε στις δυσκολίες της ζωής, γιατί έτσι τις νικάμε! Κι αν νομίζουμε ότι ο Θεός δεν μας έχει ακούσει με την πρώτη φορά, να έχουμε την βεβαιότητα ότι δεν μας έχει ξεχάσει, απλά, πρέπει να περιμένουμε την σειρά μας! Εξάλλου, είναι τόσοι πολλοί αυτοί που πονάνε!!

Επίσης, ένα ακόμα πράγμα που έμαθα στο ΚΥΒΕΛΗ, είναι ότι η ζωή μας έχει χαριστεί και δεν πρέπει ούτε να την σπαταλάμε ούτε να μην την εκτιμάμε. Η απόκτηση ενός παιδιού δεν είναι το Α και το Ω στη ζωή ενός ανθρώπου. Υπάρχουν και άλλα πράγματα για τα ποία πρέπει να χαιρόμαστε. Η ζωή είναι ωραία με ή χωρίς παιδί! Θα μου πείτε ότι μιλώ εκ του ασφαλούς. Όχι, πιστέψτε με, δεν είναι έτσι! Ωστόσο, έμαθα και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: Το παιδί δεν δένει το ζευγάρι. Μην νομίζει κανείς ότι η απόκτηση ενός παιδιού ολοκληρώνει την ευτυχία γιατί είναι  λάθος. Το ζευγάρι  πρέπει να έχει ήδη βρει τους ρυθμούς του, πολύ πριν αποκτήσει παιδί, κι έτσι θα είναι έτοιμο για την τόσο υπέροχη αλλά και υπεύθυνη, ίσως και κουραστική, μερικές φορές,  αλλαγή στη ζωή του!

Παρόλα αυτά, δεν πρέπει να χάνουμε το κουράγιο μας! Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα αποκτήσουμε παιδί, γιατί γονιός δεν είναι αυτός που γεννάει, αλλά αυτός που μεγαλώνει ένα παιδί και καρδιοχτυπά και αγωνιά κάθε μέρα για αυτό!

Τελειώνω με μία φράση που έχω δει κάπου γραμμένη και την μεταβιβάζω και σε όλους όσους διαβάζουν αυτή την επιστολή:

«Οι αντιξοότητες της ζωής, άλλους τους κάνουν να σπάνε και άλλους απλά να σπάνε ρεκόρ!»

Ευχαριστώ από καρδιάς το ΚΥΒΕΛΗ για ό,τι μου πρόσφερε.
Σακελλαρίου Παναγιώτα