Ποιήματα από τη Βίκη

Ακούς τη σιωπή μου

που βαθαίνει κάθε μέρα;

Η σιωπή δυναμώνει

με τα παιδικά γέλια και κλάματα

που ακούω.

Και τότε ρωτάω”Γιατί σε μένα,γιατί εγώ;”

17/4/07

Πού κυλάνε τα ποτάμια της φυγής;

Πού φωτίζουν τα αστέρια της σιωπής;

Πού κοιμούνται τα μωράκια της ελπίδας;

Πού είναι η ατλαντίδα

της χαμένης μου πατρίδας;

      28/2/08 

 Τέταρτη απάντηση,τέταρτη απογοήτευση.

Αποτέλεσμα αρνητικό.

Αλλά κάτι έχει αλλάξει αυτή τη φορά.

Δε νιώθω χάλια, πεσμένη.

Υπάρχει μια φωνή μεσα μου

που λέει πώς όλα θα πάνε καλά.

Την ακούω στα βάθη της ψυχής μου.

Δεν ξέρω αν είναι η ελπίδα μου,

η άμυνα να μην πονάω,

η εμπιστοσύνη στο γιατρό μου,

ή κάτι άλλο από ένα κόσμο αόρατο.

Δεν με ενδιαφέρει τί είναι.

Μου αρκεί που με κάνει δυνατή

και μου επιτρέπει να οραματίζομαι

το ΜΩΡΟ ΜΟΥ που θα΄ρθεί….

12/4/07 

Ελπίζω να φύγουν τα φάρμακα από μέσα μου.

να καθαρίσει το μυαλό μου.

Η καρδιά μου έτσι ή αλλιώς

παραμένει ναρκωμένη

και θα παραμείνει έτσι για καιρό.

Ο πόνος δεν αγγίζεται με το νου.

8/05/08

O ΠΟΝΟΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ

Το ξέρω πως πονάς και συ

όπως και γω με κάθε ΟΧΙ.

Αλλά πονάς και για μένα

που υποφέρω εκείνη τη στιγμή.

Και σκέφτομαι

που λεν οι άλλοι

πως εγώ είμαι η δυνατή

μα ΕΣΥ είσαι αυτός

που με στηρίζει.

Και αν δεν έχεις

λόγια παρηγοριάς να πεις

γιατί όλα έχουν ειπωθεί πια,

είναι η αγκαλιά σου

ζεστή για μένα,πάντα εκεί.

Μα πιο πολύ τα μάτια σου

που λεν πως μ’αγαπάς

για αυτό που είμαι.

Το χέρι σου κρατώ

και γαληνεύω.

Αύριο έχω το χρόνο να σκεφτώ

και για το μέλλον.

(ΑΥΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΣΥΖΥΓΟ ΜΟΥ ΧΡΙΣΤΟ)

Ο4/Ο4/06

ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ ΜΟΥ

Την παγωμένη μου καρδιά

πως τη λυπάμαι.

Να κλάψει δε μπορεί ούτε να γελάσει.

Το δάκρυ μαρμάρωσε

στις άκρες των ματιών μου.

Το γέλιο έγινε πικρό

σαν μαύρη κωμωδία.

Όμως ο πάγος σπάει

όταν περνάνε σαν ίσκιος τα όνειρά μου

μέσα από τις ζωές των άλλων.

Κλαίω τότε σιωπηλά

για το απραγματοποίητο.

Μα χαμογελώ κιόλας

γιατί αυτό που ονειρεύομαι

είναι αληθινό….

26/5/08

ΓΥΝΑΙΚΑ

Δεν είμαι γυναίκα.

Είμαι αντικείμενο,

δοχείο,μια μηχανή.

Δεν είμαι γυναίκα

μα κάποια που να γίνει μητέρα,

προσπαθεί.

Δεν είμαι γυναίκα

μα πειραματόζωο

στα χέρια ονομαστών γιατρών.

Δεν είμαι μόνο γυναίκα

μα κι άνθρωπος

που θέση στην κοινωνία

ψάχνει να βρει.

10/12/04

AYTA ΠΟΥ ΜΕ ΠΟΝΕΣΑΝΕ

22:00

Πού πήγε όλη αυτή η χαρά;

Πού χάθηκε;

Κοιτάζω και βλέπω έρημο.

Κανένας δεν περπατάει εκεί παρά μόνο εγώ.

Εγώ τη θάλασσα έχω στο νου.

Γιατί δεν την βλέπω;

Χάθηκε κι από τα ονειρά μου.

Με πονάει η καρδούλα μου.

Τίποτα δεν μπορεί να την παρηγορήσει.

Υπάρχει κάτι να με κάνει να χαμογελάσω;

Ζητάω πολλά;

22:28

Υποφέρω αυτές τις μέρες

από έναν πόνο πρωτόγνωρο.

Ώρες,ώρες είναι σαν μαχαιριά.

Έχω ξαναπονέσει αλλά όχι έτσι.

Κινούμαι στα όρια.

Τίποτα δεν με ενδιαφέρει

κι ας έχω το νου στο μέλλον.

Μοιάζει με πένθος

αλλά είναι αλλιώτικο.

Πώς να το αντιμετωπίσω;

Πέρασαν δεκαπέντε μέρες.

Μοιάζει σαν να ήταν χθες.

Μοιάζει σαν να είναι αιώνας.

23/9/07

ΡΟΛΟΙ

Μέχρι τα τριάντα οι ρόλοι κύλησαν σωστά.

Έγινα κόρη κάποιων,αδελφή,σύζυγος.

Τώρα εδώ και εννιά χρόνια

μου στερεί το σώμα μου το ρόλο της μητέρας,

και η κοινωνία το ρόλο της καθηγήτριας.

Φοβάμαι δε θα γίνω ποτέ μαμά

και έτσι ούτε και γιαγιά.

Μόνο την ποίηση

δε μπορούν να μου πάρουν

γιατί βγαίνει βαθιά μέσα από την ψυχή μου.

25/6/07

ΜΕΛΟΔΡΑΜΑ

Αυτό που με πονάει πιο βαθιά

μου είναι δύσκολο να το εκφράσω,

να του δώσω ζωή στο χαρτί.

Είναι το παιδί που δεν έρχεται.

Το έχω αγαπήσει.

Το έχω φανταστεί.

Το έχω παγώσει,

συναισθηματικά, μέσα μου.

Τι να πω…

Όλοι στη ζωή τους περνάνε κάτι.

Αυτό είναι το δικό μου μελόδραμα!!!

2005

ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Αξίζουν οι θυσίες

όταν θέλεις κάτι πολύ;

Το επιθυμείς τόσο καιρό

που τό’χεις ξεχάσει.

Ποιό ήταν το αρχικό όνειρο;

Ουρλιάζει η εσωτερική σου φωνή

καθώς περνάει από δίπλα σου η ζωή.

Το ρολόι έχει κολλήσει τους δείχτες του στο μέλλον.

Χαμογελάς στον καθρέπτη το πρωί

και το χαμόγελο μένει παγωμένο

μέχρι το τέλος της ημέρας.

Οι άλλοι σου λένε ότι κλαις

μα συ στο θάνατο γελάς.

22/10/06

ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ;

Πώς γίνεται

τα όνειρα να πεθαίνουν

πριν γεννηθούν;

Πώς γίνεται

ότι είχα πλάσει στο μυαλό μου

να μοιάζει με εφιάλτη

που βγήκε αληθινός;

Πώς γίνεται

οι επιθυμίες να φωλιάζουν

σε σκοτεινές σπηλιές;

Πώς γίνεται

να συνεχίζει το ρολόι της ζωής μου

ενώ νιώθω ήδη πεθαμένη;

Πες μου πως γίνεται

και η αγαπημένη μου θάλασσα

στα μαύρα κύματα

να σκοτώνει

τις ελπίδες μου;

21/07/2007

  ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ

Πήγα τον πόνο διακοπές

μόλις έμαθα πως πάλι,

μωρό μου,δε θα ρθεις.

Πήρα το καράβι ένα πρωί

με την αγάπη μου μαζί

και νά’μαι στη Σύρο,

το λατρεμένο μου νησί.

Ο πόνος δε φεύγει ξαφνικά

μα απαλαίνει

με τη μυρωδιά της θάλασσας,

την όψη,την αφή της.

Καθώς χάνομαι

στα βαθυγάλαζα νερά

για ολόκληρα λεπτά

ξεχνώ και χαλαρώνω.

Κι ας είναι η πλατεία

γεμάτη από παιδιά

που παίζουν ξέγνοιαστα,

γεμάτα από χαρά.

Και εδώ ο πόνος μαλακώνει.

Στην επιστροφή

θα φύγω με τον πόνο μου μαζί

και με την πρώτη γιατρειά

εγώ πάλι θα σε περιμένω.

Έτσι νομίζω δηλαδή.