Το Ζεϊμπέκικο της……Κυβέλης

Είναι λόγια από το αγαπημένο μου ζεϊμπέκικο (Πρώτο Φθινόπωρο), του Βαγγέλη Κορακάκη, που ερμηνεύει όλο δύναμη, παράπονο, πόνο ο Δημήτρης Μητροπάνος…. Τόσο συναίσθημα που κάθε φορά με χτυπάει στην ψυχή και αμέσως βουρκώνω … τόση  δύναμη στη φωνή του που αγγίζει την ψυχή μου και την ταρακουνάει την πονάει και την λυτρώνει … με αγγίζει τόσο πολύ ….. ένα τραγούδι που με βάζει, όσες φορές και αν το ακούω, να νοιώθω να αισθάνομαι να σκέφτομαι να ανεβαίνω να πέφτω … με ξυπνάει από το λήθαργο μου με βγάζει από τον εγωκεντρισμό μου ….. και σκέφτομαι διάφορα, παρελθόν παρόν μέλλον … τη ζωή ολόκληρη …..

Μέχρι σήμερα στα 37 μου, λίγα πράγματα στη ζωή μου κατάφεραν να με ταρακουνήσουν να με αγγίξουν τόσο πολύ και να μου δώσουν ώθηση να γράψω….. όχι να περιγράψω ένα προϊόν, τη χρησιμότητα του, ή να γράψω ένα δελτίο τύπου, όχι για πράγματα της δουλειάς μου, αυτό το έχω μάλλον εύκολο … το δύσκολο, μου ήταν να αποτυπώσω στο χαρτί τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου …. Αυτά τα κράταγα πάντα για μένα και τους λίγους «τους εκλεκτούς» …. αν και πάντα έδινα και δίνω την αίσθηση στους άλλους του ανοιχτού ανθρώπου, στην πραγματικότητα δεν είμαι… σκέφτομαι πολύ, ψάχνομαι πολύ, προβληματίζομαι πολύ, αλλά τελικά, ουσιαστικά, ανοίγομαι ελάχιστα και σε ελάχιστους….

Θα εκφράσω τη δυσαρέσκειά μου ή τη συμπάθειά μου, θα πω ότι δεν είμαι καλά, δε συνηθίζω να παίζω θέατρο, αλλά ποτέ δε θα ανοίξω τη ψυχή μου στους πολλούς που έχω πάντα γύρω μου, μόνο «στους εκλεκτούς»…. εκεί είμαι απόλυτα αληθινή …. «ξεγυμνώνομαι» συναισθηματικά …. και σχεδόν ποτέ δε θα αποτυπώσω σκέψεις και συναισθήματα στο χαρτί …. ή καλύτερα μέχρι τώρα δεν το έκανα με ευκολία, ίσως δεν είχα την ανάγκη, ίσως την ωριμότητα, ίσως ένιωθα απλά ότι ήμουν μόνο ένας γεωργός κα δεν ήθελα να δοκιμάσω και την τύχη μου στο εμπόριο, όπως πολύ σωστά και γλυκά το παρουσίασε η ΠΑΡΑΜΥΘΟΥ Ηλέκτρα ένα απόγευμα στην ΚΥΒΕΛΗ! (Σωματείο Υποστήριξης Γονιμότητας).

Την ΚΥΒΕΛΗ την επισκέφθηκα ένα ζεστό καλοκαιρινό απογευματάκι γιατί η αγαπημένη μου Θεία και κυρίως ΦΙΛΗ, πηγαίνει εδώ και μερικά χρόνια ανά δεκαπέντε μέρες!

Τους ανθρώπους που αγαπώ πολύ, έχω την ευτυχία ή τη δυστυχία να τους καταλαβαίνω, να τους νιώθω και να τους πονάω πάρα πολύ και η ψυχολογική τους κατάσταση να με αγγίζει απίστευτα… τολμώ να πω ότι νιώθω στην ψυχή μου τον πόνο τους ή την χαρά τους αμέσως μόλις τους μιλήσω….

Επικοινωνώντας με τη θεία μου, μετά σχεδόν από κάθε της επίσκεψη στην ΚΥΒΕΛΗ, άλλες φορές όταν κλείναμε το τηλέφωνο ήμουν ανεβασμένη, έτοιμη για να ανέβω πρώτο τραπέζι πίστα και να λικνιστώ, και άλλες φορές ήθελα να χωθώ στο κρεβάτι μου κάτω από τα σκεπάσματά μου και να σηκωθώ μετά από μερικά χρόνια … κι όλα αυτά γιατί έπαιρνα τις «δονήσεις» από τη θεία μου που άλλοτε ήταν μικρές και άλλοτε τεράστιες, τόσο πολύ που αν ήταν σεισμός θα γκρέμιζε πόλεις ολόκληρες….

Πως μπορεί σκεφτόμουν, δυο ώρες σε ένα σωματείο να μπορούν να σε επηρεάσουν τόσο πολύ συναισθηματικά και ειδικά μετά από τόσα χρόνια που είσαι εκεί μέσα… η συνήθεια εδώ δεν υπάρχει? Μιλάω για συνήθεια γιατί νομίζω ότι η συνήθεια δεν έχει και τόσο πολύ συναίσθημα μέσα …. Ή καλύτερα τόσο έντονο συναίσθημα….

Αποφάσισα λοιπόν, αφού το συζήτησα με τη θειούλα μου, να επισκεφθώ μαζί της μια μέρα το σωματείο για να δω τι γίνεται εκεί, τι είναι αυτό το πράγμα που συμβαίνει εκεί.

Πως είναι δυνατόν μια δίωρη κουβέντα να σε ρίχνει ή να σε ανεβάζει τόσο πολύ και ειδικά όταν γίνεται και ανάμεσα σε άτομα που μπορεί μεν να έχουν κάποιο κοινό σημείο αναφοράς και στόχους ή πρόβλημα αλλά δεν είναι και τόσο μεγάλο το συναισθηματικό δέσιμο μεταξύ τους, δεν είναι φίλοι, δεν είναι οικογένεια είναι απλά μια παρέα με παλιά και νέα μέλη…. τι μπορεί να είναι αυτή η ΚΥΒΕΛΗ που είχε γίνει ο ρυθμιστής της ψυχής της θείας και που όντας κατασταλαγμένη στη ζωή της δε σταμάτησε να πηγαίνει, και όπως είδα και εγώ, μάλλον με την ΚΥΒΕΛΗ έχει παντρευτεί…. και δεν προβλέπεται διαζύγιο…!!!!

Μπαίνοντας μέσα στο ισόγειο διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας αντίκρισα ένα χώρο υποδοχής μεγαλούτσικο που είχε μερικές «φίλες» της ΚΥΒΕΛΗΣ μαζεμένες εκεί να βάζουν νερό, να κουβεντιάζουν και χαμογελώντας προχωρήσαμε με τη θεία μου στο «μαγικό» δωμάτιο.

Εκεί υπήρχε ένα τραπέζι στη μέση, που πολλές από τις φίλες που ερχόντουσαν άφηναν κουτιά με καλούδια, και γύρω από το γεμάτο τραπέζι υπήρχε ένας καναπές και καρέκλες και σε μια γωνία του δωματίου, ήδη ένα ζευγάρι καθισμένο περιεργαζόταν το χώρο και μίλαγαν χαμηλόφωνα μεταξύ τους, στην αρχή τουλάχιστον…. πήρα τη θέση μου στη γωνία του καναπέ και περίμενα να γεμίσει ο χώρος να έρθει και η ψυχολόγος για να αρχίσει η κουβέντα….

Μέχρι να μπει η «ειδικός» οι φίλες είχαν μαζευτεί και συζήταγαν για χάπια θεραπείες πράγματα ακαταλαβίστικα για μένα και μάλιστα σκεφτόμουν: «Μα που έχω έρθει, σε νοσοκομείο, με όλους τους Γιακουμπ του κόσμου μαζεμένους σε αυτό το δωμάτιο? Καλά, τα περί χαπιών και θεραπειών και μεθόδων, τα εντελώς ψυχρά ιατρικά, ρίχνουν ή ανεβάζουν τόσο τη διάθεση της θείας μου…? Είναι σοβαρή…? Μόλις φύγουμε θα της τα πω ένα χεράκι μου φαίνεται…!».

Και η αίθουσα γέμισε και η ειδικός μπήκε και είχε φέρει και αυτή παρέα …. τη φίλη της την Ηλέκτρα τη παραμυθού, για να κάνει ένα αποχαιρετιστήριο δώρο για το καλοκαίρι στα κορίτσια της ΚΥΒΕΛΗΣ… και από εδώ και μετά, το ψυχρό κλίμα, το νοσοκομειακό, χάθηκε και γέμισε ο τόπος συναισθήματα….

Ονόματα δε θυμάμαι καθόλου πλην της Ηλέκτρας της παραμυθούς… θυμάμαι όμως πρόσωπα και μάτια υγρά… θυμάμαι φωνές τρεμάμενες να περιγράφουν την ιστορία τους… θυμάμαι γκριμάτσες και χαμόγελα πικρά, βλέμματα χαμένα και άδεια και βλέμματα όλο φλόγα, δύναμη και κατανόηση… πρόσωπα ανέκφραστα, πετρωμένα και σφιγμένα, γεμάτα απογοήτευση, και πρόσωπα ζεστά με μάτια ορθάνοιχτα και γελαστά να προσπαθούν να δώσουν δύναμη στους υπόλοιπους που δεν είχαν πάει καλά με τη θεραπεία και αγωνιούσαν για το μέλλον….. θυμάμαι τη χροιά της φωνής της ψυχολόγου που σε έκανε να νιώθεις ότι είσαι στην αγκαλιά της μητέρας σου όταν μίλαγε και ένιωθες ασφάλεια και θαλπωρή …. και μέσα σε όλα αυτά ήρθε και η Ηλέκτρα που άρχισε να λέει τα παραμύθια της και τότε όλα τα μάτια καρφώθηκαν εκεί και οι ψυχές αγαλλίασαν έστω και για λίγο….

Η ΚΥΒΕΛΗ είναι ένας χώρος όλο δύναμη και συναίσθημα… είναι χώρος γεμάτος ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που αγωνιούν, που απογοητεύονται, είναι ένας χώρος γεμάτος, κυρίως από ΓΥΝΑΙΚΕΣ, που παλεύουν να ζήσουν το όνειρό τους, «να ολοκληρωθούν», γυναίκες που πενθούν για αυτό που έχασαν, με το οποίο, επί της ουσίας, δεν έζησαν ποτέ μαζί του, αληθινά, για να έχουν αναμνήσεις και εικόνες έτσι ώστε ο χαμός του να είναι τόσο επώδυνος… και όμως είναι…

Μπορεί να μην έζησαν με αυτό, έτσι όπως ζούμε με τους δικούς μας, που στην πορεία χάνουμε και πονάμε πολύ, αλλά το όνειρό τους, η επιθυμία τους και το θέλω τους, να αποκτήσουν το δικό τους παιδί είναι τόσο μεγάλο, που τελικά στο μυαλό και στην ψυχή τους τη ζούνε αυτή τη ζωή, δίνουν σάρκα και οστά, δημιουργούν εικόνες και συναισθήματα και η αποτυχία είναι πένθος που πονάει πολύ…

Το μεγαλειώδες είναι όμως είναι ότι το «πένθος» δε τις σταματά…. εκεί μέσα υπάρχει πολύ δύναμη …. δύναμη να παλέψουν να αποκτήσουν αυτό που θέλουν…. δύναμη να πέσουν στη λακκούβα και να ξανασηκωθούν…. δύναμη να κατασταλάξουν, και να αλλάξουν τελικά πορεία, να δουν όπως λέει κα το παραμύθι της Ηλέκτρας, ότι η γεωργία δεν τους πάει και θα είναι καλύτερα με το εμπόριο….

Η ΚΥΒΕΛΗ έχει πολύ δύναμη αξιοπρέπεια ανθρωπιά και σοφία…. έχει πολύ αλήθεια και πολύ συναίσθημα….

Μετά από αυτή την επίσκεψη εκεί, που θεωρητικά δεν είμαι στη θέση αυτών των γυναικών, γιατί δεν αντιμετωπίζω τα ίδια προβλήματα, καταλαβαίνω γιατί ο συναισθηματικό κόσμος της θείας μου επηρεάζεται τόσο πολύ και γιατί μάλλον δε θα εγκαταλείψει ποτέ την ΚΥΒΕΛΗ …. κάτι τόσο αληθινό, έντονο, σκληρό, αλλά ταυτόχρονα και πολύ αγνό και τρυφερό, δε το αφήνεις εύκολα γιατί διδάσκεσαι από όλο αυτό, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος, και μπορείς να προσφέρεις βοήθεια μέσα από τη δική σου εμπειρία και αλήθεια…

Πήγα στην ΚΥΒΕΛΗ για δύο λόγους:

1. Λόγω της αγάπης μου στη θεία μου και
2. Από καθαρή περιέργεια και ίσως και δυσπιστία για όλο αυτό…

και χωρίς να είμαι στην ίδια κατάσταση με αυτά τα κορίτσια εκεί μέσα, παλεύοντας για άλλα, ίσως «κατώτερα» και επουσιώδη πράγματα αυτή τη στιγμή στη ζωή μου, έφυγα πιο φιλοσοφημένη και πιο δυνατή, εξαιτίας της αλήθειας και της δύναμης που εισέπραξα μέσα σε αυτό το «μαγικό» δωμάτιο….

Θυμάμαι ότι εκεί μέσα υπήρχε λύπη και πόνος αλλά δε ζητήθηκε οίκτος από κανέναν…. θυμάμαι ότι εκεί μέσα είχε πολύ περηφάνια, αξιοπρέπεια και μόνο δυνατούς ανθρώπους μαχητές, που δε το βάζουν εύκολα κάτω…. και αυτό εμένα μου άλλαξε την οπτική ως προς την αντιμετώπιση των προβλημάτων που παρουσιάζονται στις ζωές μας/μου και μου έδωσε πολύ δύναμη….

Ζώντας στην ΚΥΒΕΛΗ για ένα δίωρο μου ήρθε στο μυαλό ένα κείμενο του Χαριτόπουλου που είχε δημοσιευθεί στα Νέα (14-09-2002) για το ζεϊμπέκικο που μου άρεσε πολύ και έλεγε το εξής:

«Το ζεϊμπέκικο δύσκολα χορεύεται. Δεν έχει βήματα είναι ιερατικός χορός με εσωτερική ένταση και νόημα που ο χορευτής οφείλει να το γνωρίζει και να το σέβεται….. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων…. Ο σωστός χορεύει άπαξ δεν μονοπωλεί την πίστα. Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το «Πάτερ Ημών». Τα είπες όλα με τη μία.»

Κι όμως, εγώ εκεί μέσα, είδα γυναίκες να χορεύουν ζεϊμπέκικο, έναν κατά τη γνώμη μου καθαρά αντρικό χορό, με μαγκιά καθαρού αρσενικού και το δωμάτιο είχε πλημμυρίσει αξιοπρέπεια δύναμη και συναισθήματα που όποιος και αν ήταν εκεί μέσα στο «μαγικό» δωμάτιο το ένιωσε και έφυγε σίγουρα με άλλη διάθεση απ’ ότι είχε έρθει, και στη πορεία έγινε σοφότερος και πιο δυνατός….

Αυτή είναι η ΚΥΒΕΛΗ μέσα από τα δικά μου μάτια και τη δική μου ψυχή και αν η ζωή κάποια στιγμή μπορεί να με φέρει αντιμέτωπη και με το πρόβλημα της γονιμότητας, ξέρω που θα πάω για να δυναμώσω την ψυχή μου και να χορέψω το ζεϊμπέκικο μου, στο «μαγικό» δωμάτιο της ΚΥΒΕΛΗΣ!